donderdag 21 september 2023
Digital Personhood
Rouvroy, Stiegler, etc stellen: met de overgang van disciplinary naar control society gaat het niet meer om 'legal persons' (Sovereign Society) en ook niet om 'subjects' of 'docile bodies' - maar macht wordt uitgeoefend via 'profiling.' O.a. Mireille Hildebrandt heeft over profiling geschreven. Maar er is ook het werk van Ian Hacking, Foucauldiaanse wetenschapshistoricus, die schreef over de manier waarop statistiek 'mensen' creeert (https://www.lrb.co.uk/the-paper/v28/n16/ian-hacking/making-up-people) maar ook in het boek 'the emergence of probability.'
Dit profile is een nieuwe werkelijkheid, maar het is geen 'person' toch heeft het een 'effect van personhood.' Francois Ewald schreef in Foucauldiaanse termen over insurance and risk (https://lchc.ucsd.edu/cogn_150/Readings/ewald/ewald.pdf)
maandag 29 november 2021
“'Necropolitics and Justice: the Administration and Representation of Death in Victorian Law and Literature”
The Centre for Art, Literature and Law (LUCAS, Leiden University) invites you for a workshop with Jolene Zigarovich (University of Northern Iowa) on:
“'Necropolitics and Justice: the Administration and Representation of Death in Victorian Law and Literature”
December 10th, 13- 15:00
Professor Zigarovich is author of Writing Death and Absence in the Victorian Novel: Engraved Narratives (Palgrave, 2012), and she is editor of Sex and Death in Eighteenth-Century Literature (Routledge, 2019) as well as TransGothic in Literature and Culture (Routledge, 2020). She is currently a fellow at NIAS.
During the workshop she will discuss her current work on progress, entitled Necropolitics: Legislating the Dead Body and the Victorian Novel, which considers the posthumous life of characters uncannily bound by legislation in the Victorian novel.
Where? Leiden University, Lipsius 1.54
When? December 10th, from 13.00 to 15.00.
maandag 7 oktober 2019
Lanoye
De monoloog die Lanoye voorlas was die van Hamlet naar Ophelia. Hij las zijn afwijzing voor, het fragment waarin Shakespeare's Hamlet Ophelia naar een nunnery stuurt. Lanoye vertaalt dit als 'wijvenhuis' - een vertaling waarin het misogyne van Shakespeare benadrukt wordt. (En Lanoye spreekt het woord mooi uit. Laag. Fluisterend. Minachtend.)
Eerder in het interview had hij verteld dat de enige momenten waarop Abke moeite had om de Hamlet-rol te vertolken de misogyne momenten waren.
Lanoye eindigt daarmee ook zijn 'voorstelling' in Leiden - waarbij hij sprak over zijn relatie met zijn moeder - met een moment waarom zijn tekst zijn theatrale project (i.e. het androgyn maken van Hamlet) lijkt te ondermijnen, een moment van expliciete androgynie. Het is ook dit moment dat hij zelf kiest om te vertolken.
Eerder in het interview had hij verteld dat de enige momenten waarop Abke moeite had om de Hamlet-rol te vertolken de misogyne momenten waren.
Lanoye eindigt daarmee ook zijn 'voorstelling' in Leiden - waarbij hij sprak over zijn relatie met zijn moeder - met een moment waarom zijn tekst zijn theatrale project (i.e. het androgyn maken van Hamlet) lijkt te ondermijnen, een moment van expliciete androgynie. Het is ook dit moment dat hij zelf kiest om te vertolken.
Lanoye: 6
Terug naar de voordracht van Lanoye.
Deze was mooi, goed en indrukwekkend. Het liet horen hoe lichamelijk zijn taal is, en hoe mooi de vermenging van vloeken (kut, schijt, etc) en de vijfvoetige jambe is. Hierdoor lijkt de taal van Hamlet een conflict uit te vechten ("Hamlet vs Hamlet"), maar het is niet alleen een strijd tussen twee impulsen (zoals Freud had gesteld over Hamlet in 'Psychopathic Characters on Stage' - het is een strijd tussen twee lichamen: een vloekend lichaam ('kut,' 'schijt,' etc) een lichaam meegenomen op het ritme van vers, een Vlaams lichaam, een Elizabethaans lichaam.
Taal is niet alleen afkomstig van de (symbolische) ander: het is ook de taal van allerlei (imaginaire) anderen. Door te spreken worden we bezeten door andere lichamen.
Deze was mooi, goed en indrukwekkend. Het liet horen hoe lichamelijk zijn taal is, en hoe mooi de vermenging van vloeken (kut, schijt, etc) en de vijfvoetige jambe is. Hierdoor lijkt de taal van Hamlet een conflict uit te vechten ("Hamlet vs Hamlet"), maar het is niet alleen een strijd tussen twee impulsen (zoals Freud had gesteld over Hamlet in 'Psychopathic Characters on Stage' - het is een strijd tussen twee lichamen: een vloekend lichaam ('kut,' 'schijt,' etc) een lichaam meegenomen op het ritme van vers, een Vlaams lichaam, een Elizabethaans lichaam.
Taal is niet alleen afkomstig van de (symbolische) ander: het is ook de taal van allerlei (imaginaire) anderen. Door te spreken worden we bezeten door andere lichamen.
Lacan, Hamlet (Lanoye): 5
Centraal in Lacan's lezing van Hamlet is niet zozeer de vader (zoals Nicolas Abraham en Bart Vieveen lijken te stellen), maar de moeder. Getruud. Volgens Lacan richt Hamlet zich tot haar met een vraag (demande), en benadert hij haar in het register van het imaginaire.
Marc de Kesel noemde het seminar over Hamlet een sleutelseminar, een overgang naar het zevende seminar omdat we hier niet alleen de vervlechting van het imaginaire en het symbolische zien (het onderwerp van de eerdere seminars), maar het begin van de problematiek van het object.
Marc de Kesel noemde het seminar over Hamlet een sleutelseminar, een overgang naar het zevende seminar omdat we hier niet alleen de vervlechting van het imaginaire en het symbolische zien (het onderwerp van de eerdere seminars), maar het begin van de problematiek van het object.
Lanoye, Hamlet, McLuhan (4)
In The Gutenberg Galaxy beschrijft Marshall McLuhan hoe de modernistische literatuur een grote poging is geweest om literatuur te 'visualiseren' - om te zoeken naar literatuur die 'spreekt' zonder tussenkomst van een innerlijke stem.
McLuhan schreef deze tekst in de jaren vijftig, enkele jaren na de dood van zijn moeder, net als de moeder van Tom een amateur actrice en daarnaast professioneel 'elocutioniste' die training gaf in stembeheersing (terwijl haar zoon zich bekwaamde in speed reading, een techniek waarbij het draait om het 'doden van de innerlijke stem).
Modernisme, zo lijkt McLuhan te stellen, is een literatuur zonder moeder.
Dit is in ieder geval ook de stelling van Friedrich Kittler, naast McLuhan de andere grote foutding father van de mediatheorie. In Discourse Networks 1800/1900 beschrijft hij hoe romantische literatuur bestaat uit een verlangen naar de stem van de moeder. Dit is volgens Kittler niet gek. Het leesonderwijs uit de 18de eeuw werd gegeven door moeders, en draaide om het oproepen van de moederlijke stem.
McLuhan schreef deze tekst in de jaren vijftig, enkele jaren na de dood van zijn moeder, net als de moeder van Tom een amateur actrice en daarnaast professioneel 'elocutioniste' die training gaf in stembeheersing (terwijl haar zoon zich bekwaamde in speed reading, een techniek waarbij het draait om het 'doden van de innerlijke stem).
Modernisme, zo lijkt McLuhan te stellen, is een literatuur zonder moeder.
Dit is in ieder geval ook de stelling van Friedrich Kittler, naast McLuhan de andere grote foutding father van de mediatheorie. In Discourse Networks 1800/1900 beschrijft hij hoe romantische literatuur bestaat uit een verlangen naar de stem van de moeder. Dit is volgens Kittler niet gek. Het leesonderwijs uit de 18de eeuw werd gegeven door moeders, en draaide om het oproepen van de moederlijke stem.
Hamlet, Lanoye, Lacan, McEwan (3)
Vlak voor Lanoye aan zijn schitterende performance begon, een performance waarvan hij had gevraagd dat hij hem mocht leveren (telkens vroeg hij Peter: ik wil graag voorlezen, kan dat?) vraagt iemand uit het publiek: lees je je werk hardop voor als je schrijft.
Dit is een goede vraag. Lanoye's werk - en vooral zijn Shakespeare vertalingen - hebben een sterk 'orale' klank, niet alleen omdat ze in vers zijn, maar ook vanwege het gebruik van wat, met een suf woord, 'spreektaal' wordt genoemd: regionaal dialect en zgn 'schuttingwoorden' - taalgebruik dat de 'literatuur' normaal gesproken buiten de deur houdt.
(Dit gebeurt ook in de Eerste-wereldoorlog-gedichten, mooi geanalyseerd door Madeleine Kasten)
Lanoye antwoordt, 'nee, dat hoef ik niet te doen. Als ik schrijf hoor ik altijd een innerlijke stem,' en hij vervolgt door kort uit te legen wat een Iambische Pentameter is, waarbij hij, op een bijna lichamelijke manier het ritme van het jambe voordoet. teTAM, teTAM, teTAM, teTAM, TeTAM, 'Te zijn of nie, dat is de kwestie.' Hij maakt er een handgebaar bij.
Een 'iambische pentameter': het is de stem waarvan het ritme wordt overgenomen door een ander ritme. Een lichaam dat bezeten wordt door een ander lichaam. Een lichaam dat verdubbeld is. Een theaterlichaam.
Dit is een goede vraag. Lanoye's werk - en vooral zijn Shakespeare vertalingen - hebben een sterk 'orale' klank, niet alleen omdat ze in vers zijn, maar ook vanwege het gebruik van wat, met een suf woord, 'spreektaal' wordt genoemd: regionaal dialect en zgn 'schuttingwoorden' - taalgebruik dat de 'literatuur' normaal gesproken buiten de deur houdt.
(Dit gebeurt ook in de Eerste-wereldoorlog-gedichten, mooi geanalyseerd door Madeleine Kasten)
Lanoye antwoordt, 'nee, dat hoef ik niet te doen. Als ik schrijf hoor ik altijd een innerlijke stem,' en hij vervolgt door kort uit te legen wat een Iambische Pentameter is, waarbij hij, op een bijna lichamelijke manier het ritme van het jambe voordoet. teTAM, teTAM, teTAM, teTAM, TeTAM, 'Te zijn of nie, dat is de kwestie.' Hij maakt er een handgebaar bij.
Een 'iambische pentameter': het is de stem waarvan het ritme wordt overgenomen door een ander ritme. Een lichaam dat bezeten wordt door een ander lichaam. Een lichaam dat verdubbeld is. Een theaterlichaam.
Abonneren op:
Posts (Atom)