Een van de
briljante aspecten van Tarantino’s Django Unchained
is dat hij de mythe van de cowboy (de
vigilante die zich (soeverein) niet onderwerpt aan de wet maar zich heen en
weer beweegt over de frontier van
onze cultuur), aan de mythe van de slaaf, die (zo lijkt het) de dialectische
tegenpool van de cowboy is. De cowboy handelt (actief) zonder tussenkomen van
de wet, en de slaaf wordt behandeld (passief) zonder bescherming van de wet.
Het feit dat het in Hollywood (tot Tarantino) ‘filmgrammaticaal’ onmogelijk was
om de twee genres / mythes te combineren – een klassieke cowboyfilm (Ford,
Hawkes, etc.) kan geen verwijzingen
naar slavernij bevatten (hoe historisch accuraat dat ook zou zijn), omdat de
slavernij de (verdrongen?) onderkant van de mythe van de cowboy is. Ten
opzichte van de Cowboy (die soeverein handelt) zijn we allemaal als slaven
(zoals ook bleek uit het geopolitieke optreden van de VS in de periode
2001-2011).
(En natuurlijk
kon Tarantino dit alleen in beeld brengen door ‘spagghetti’ te gaan.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten