Lanoye, Lacan, Hamlet (1)

Het gesprek tussen Peter Verstraten en Tom Lanoye op de studiedag Psychoanalyse en Cultuur eindigde in een moment waarop Lanoye een anekdote vertelde - vlak voordat hij een stuk voorlas uit Hamlet vs Hamlet, en dat werd gebracht als een soort 'denouement' van het interview (dat een 'literair genre' wordt genoemd door Lanoye).

Tijdens het gesprek waarin - zoals in elk goed interview- verschillende onderwerpen werden aangesneden, waren er twee terugkerende onderwerpen: ten eerste, de rol van Lanoye's moeder, slagersvrouw en actrice, en haar rol in de ontwikkeling van de belangstelling van Lanoye voor het theater. In zijn kindertijd was het theater, zo vertelde Lanoye, een plek waarin hij zijn moeder kon bewonderen - maar waar hij ook afstand moest behouden van haar. Zo vertelde hij dat hij als kind eens mee het podium op mocht om applaus in ontvangst te nemen, op dit moment - in deze schemering tussen theater en realiteit, fictie en feit (het stuk is ten einde, maar de magie van het theater bestaat nog), zegt zijn moeder: 'onhou: zo lang we op het podium staan ben ik niet je moeder.'

Daarnaast ging het veel over zijn keuze om Hamlet te laten spelen door een vrouw, Abke Haring, waardoor de adolescentie, en daarmee samenhangende androgynie van Hamlet beter voelbaar, aldus Lanoye. 

Nadat Haring de Louis d'or (?) in ontvangst nam, en Lanoye naast haar op het podium staat, fluistert zij hem toe 'Tom, ik ben Zwanger.' 

Waardoor - zo stelde Lanoye glunderend - zijn Hamlet de gedaante aannam van een zwangere vrouw. Een moeder.