Cybernetic Personhood

This coming tuesday (December 1st) our Literature & Law group will get together to continue our discussion of Cybernetic Personhood. We will read three texts that re-think notions of power & politics in the age of algorithms: "Fuck Off Google," a pamphlet by the radical collective The Invisible Committee; "Protocol: How Control Exists after Decentralization" by media theorist Alexander Galloway and Gilles Deleuze's prophetic short text "Postscript on Societies of Control."

As always, our meetings are open to students, scholars, soldiers, robots and farmers.

We will convene in Huizinga 27, 15:00-16:45 

READINGS: 

Alexander Galloway, "Protocol: How Control Exists after Decentralization."Rethinking Marxism, Vol. 13, no. 3/4 (2001). 81-86. Available here; Gilles Deleuze, “Postscript on Societies of Control.” In October, vol 59 (1992). 3-7. Available here; The Invisible Committee, “Fuck off, Google!” To Our Friends.Cambridge, Ma: MIT Press, 2015. Available here.

Zachary Formwalt

The Leiden University Nexus of Art, Media, and Politics (LENS) is happy to announce the presentation of Zachary Formwalt’s latest film “An Unknown Quality.”
After the screening, a discussion will take place between Formwalt and Eric de Bruyn, who contributed an essay to Zachary Formwalt: Three Exchanges(Amsterdam: Roma, 2015).

Zachary Formwalt is an American artist and filmmaker based in Amsterdam.
He has presented solo projects at the Stedelijk Museum Bureau Amsterdam (2014); The Box, Wexner Center for the Arts, Columbus, OH (2010); and Kunsthalle Basel (2009).
In 2013, his film Unsupported Transit received a Tiger Award for Short Films at the International Film Festival Rotterdam.

An Unknown Quantity is part of a series of works on the financial economy and the (in)visibility of the marketplace.
Set in the Grain Trading Hall of Berlage’s Exchange, An Unknown Quantity is constructed out of a vast number of still images that have been put together to form a single field of view through which the film moves. As this movement unfolds and the field is gradually revealed, a history of the room, which in 1978 became the home of Europe’s first Options Exchange, is told.
This shift that took place in the Grain Exchange Hall is seen as part of a more general change that took place throughout the world of exchanges in the last quarter of the twentieth century,
when more and more capital became tied up in financial instruments at the expense of those commodities, and the work that went into their production, underlying them.
In this world prices are formed through algorithms processed by computers rather than through the evaluation of goods in light of their material properties.
The spaces of exchange become harder to locate as their former locations are transformed into backdrops for the production of images of the “new economy,” where,
as the Beurs van Berlage website now announces, Berlage’s true intention for his stock exchange, to become a People’s Palace after the fall of capitalism, has finally become a reality.

Date: 1 December 2015
Time: 17:00-19:00

Place: Lipsius 227

Affective Identities / Parijs 13-11 / Chamayou etc

'n Mooie lezing van Marie Beauchamps woensdag over denaturalisatie en 'Affective Identities.' Ik was met name gegrepen door haar opmerking dat elke discussie over denaturalisatie 'geschraagd' wordt door een laag van affecten, of van affectief beladen beelden, scenario's, figuren die de juridisch-politieke constructies haar 'diepte' geven: in de jaren tien klusterde zich dat samen rond het figuur van de spion, in de jaren 30-50 de jood, kosmopoliet en communist en nu is het dus de terrorist. (Ik dacht: elk 'figuur' hoort bij een genre, een reeks van plotjes, conventionele verhaallijnen  - en (daarmee) bij een genre-specifieke 'chronotoop' - een imaginaire ruimte waarin het figuur kan handelen, en en (dus) gevaarlijk voor ons kan zijn, maar ook waardoor een fantasie mogelijk wordt waarin we ons van deze 'giftige' figuren kunnen bevrijden).

Marie's lezing sloot goed aan bij de discussie die we in onze groep hadden n.a.v. Chamayou's boek over Drones. Hij stelt ook dat er in de 'asymmetrische oorlogsvoering' een asymmetrie op het gebied van affect is. Aan de ene kant de drone: algoritmisch aangedreven, bediend door een complexe combinatie van wetware, software & technologie - maar vanaf een veilige basis (Sierra Nevada). Het 'lichaam' van de strijder is maximaal verwijderd van het wapen. Aan de andere kant: de low-tech zelfmoordterrorist wiens lichaam een bom is. Chamayou wijst erop dat deze asymmetrie ook een asymmetrie is op het 'imaginaire' vlak: aan de ene kant: de lafheid van de drone (zo verwoordt Chamayou het, maar je kan ook zeggen - depersonalisatie, code, symbolische systemen waarin 'wetten' en gedragscodes en protocols 'ingeschreven' staan) en aan de andere kant: heroïek, zichtbaarheid, nagedachtenis, strijd, offer, duel - kortom het hele scala van affecten dat Lacan tot het imaginaire rekent.

Ook net herlezen: oud stuk van Zizek in the Guardian hier, waar hij stelt dat met de 'technocratisering' van politiek, het debat op een puur affectieve manier gevoerd wordt. Hij wijst met name op de manipulatie van angst (wat zich inderdaad als een lopend vuur kan verspreiden), maar het gaat natuurlijk ook om andere affecten zoals 'razernij' en 'verontwaardiging' etc.

Als ik  Silvan Tomkins goed heb begrepen (en mijn kennis over zijn werk komt alleen van een lezing van Sedgwick die ik ooit heb gehoord in Leiden), dan is er een verschil tussen emoties die een individu voelt en affecten die a.h.w. 'reizen' tussen personen, omdat ze in essentie 'intersubjectief' zijn. Hij noemt, dacht ik, schaamte - maar ik denk dat verontwaardiging, razernij, etc er ook toe behoren. (Volgens mij valt dit allemaal binnen het domein van het imaginaire, spiegelende etc. Razernij is tenslotte een narcistische woede). Deze affecten kunnen (i.t.t. de emoties) makkelijk viraal gaan. Het zijn tweet-genieke affecten. Ze staan aan de basis van wat Galloway de furies noemt.

En zo houdt elke mediasfeer zijn eigen affecten en vormen van geweld instant: aan onze kant: televisie, stille tochten, precisiebombardementen, een aan de andere kant: tweets, facebooks, razernij, martelaarschap...

Jacqueline Rose over de Pistorius Rechtszaak

…. Staat hier in de LRB.

Volgens mij schitterend stuk. Zouden we ook eens moeten lezen.

Drones 3

Hier een Engelse vertaler van een ouder interview met Chamayou, waar hij wat interessante punten aanhaalt die hij ook aanstipt in zijn boek. Het lange-afstand-doden van de drone leidt tot een crisis in het traditionele militaire ethos, of de 'militaire waarden' - de pseudo aristocratische taal van 'trots,' 'heldenmoed' en 'offer' - een heel vocabulair dat natuurlijk (zoals Benjamin al stelde in The Storyteller) al sinds WW1 al niet meer geschikt is om de oorlogservaring mee te beschrijven. Desalniettemin, binnen het leger had dit ethos nog een werking. Maar met de drone ontstaat een crisis. En het leger hoopt dit op te lossen door filosofen in te zetten die 'nieuwe verhalen' vertellen, over de 'humaniteit' van de drone, etc.

Ook (en dit is misschien een mooie link met ons seminar van vorig jaar): met de drone verandert het 'land en territorium paradigma in een 'aircentered model: control from above instead of occupation."

Drones, Parijs, Jihadi John, etc (deel 2)

Een opmerking, gedachte, vraag: met de 'tele-theatralisering' van de oorlog lukt het - maf genoeg - cinema niet om de nieuwe oorlogen weer te geven zonder het te misinterpreteren als duel (m.a.w. zonder het weer te geven als dat waar het juist mee breekt). Maar misschien vangt het 'theater' het juist weer wel - precies omdat het theater 'present' is, waardoor het de afwezigheid beter kan weergeven. 

Ik zou in ieder geval dit drama, "Grounded" wel willen zien. Ook omdat het theater voor / door doven is.

Drones, Parijs, Jihadi John, etc

Overmorgen komen we bij elkaar om o.a. Chamayou's Drone Theory te bespreken. Chamayou wijst er ook op dat het 'theater' van de oorlog zo enorm veranderd is met de Drones. Het oude oorlogsmodel (wat een gevecht als duel wil begrijpen) kan echt de deur uit. Zoals we de afgelopen dagen zagen: de 'theaters of war' zijn 'tele-theaters of war' geworden: Vanuit Nevada worden raketten bestuurd die in Irak Jihadi John (bekend van TV) doden, en uit wraak daarom worden in Parijs aanslagen gepleegd. De oorlog wordt uitgevochten in een theater dat zich niet meer op een blek bevindt, maar televisueel / teletechnologisch van aard is...

Ook gezien: een recensie in The Guardian (hier) over drones-film "Eye in the Sky."

Hier een opiniestuk, ook uit de Guardian, waarin de drone strike van Reyaad Khan vergeleken wordt met de historische rechtszaak van "Lord Haw-haw" - voor de Nazi werkende Britse radiopersoonlijkheid. Haw-Haws (zijn echte naam is William Joyce) is de laatste Brit die gedood wordt wegens hoogverraad. Khan (en Jihadi John) worden (natuurlijk) voor dezelfde reden per Drone geëxecuteerd. En wat me boeit is niet zozeer de link tussen doodstraf, het gebrek aan rechtszaak en de beschuldiging van hoogverraad (de logica daarvan ligt voor de hand: de hoogverrader plaatst zich buiten de rechtsorde, verliest bescherming en kan gedood worden), maar het feit dat beide gevallen uiteindelijk niet om 'verraad' lijkt te draaien maar om 'mediapersoonlijkheden': verraad-via-de-radio (Haw-haw) of online (in de ISIS spotjes van Khan). Dit wekt de suggestie dat deze vorm van geweld nodig is omdat de rechtsorde zichzelf opnieuw moet poneren t.o.v. een alternatieve pseudo-juridische ruimte - die van de media - die van buiten de landsgrenzen doordringt tot de natie en zich als een autonoom, concurrerend pseudo-juridisch instituut wil poneren….

Vrijdag stond ook deze cartoon in de Guardian. 

Tijdens het afwassen…...

…… kan je ook luisteren naar een opname van een lezing van Chamayou die hier te vinden is…..

18 november: Marie Beauchamps

 Wednesday 

17h 

18 November 

Marie Beauchamps 

Affective Identities 

Denaturalization and the Politics of Nationality in France 

In this lecture, Marie Beauchamps will talk about denaturalization (i.e. the deprivation of citizenship) in the context of the politics of citizenship and nationality in France. Combining research insights from history, legal studies, security studies, and narratology, she demonstrates that the language of denaturalization shapes national identity as a form of formal legal attachment but also, and more counter-intuitively, as a mode of emotional belonging. As such, denaturalization operates as an instrumental frame to maintain and secure the national community. 

Drawing on case studies from both World Wars, periods during which governments deployed denaturalization as a weapon against “threatening” subjects, she exposes how the language of denaturalization interweaves concerns about immigration and national security. It is this historical backdrop that helps us understand the political impact of denaturalization in contemporary counterterrorism politics, and what is at stake when borders and identities become political weapons. 

Marie Beauchamps teaches at the Politics, Psychology, Law and Economics program at the University of Amsterdam as well as in the Literary Studies program. She recently defended a dissertation on denaturalization processes in France. 

queer cinema 

media A monthly series media bla bla of talks on the changing bla bla irature art function of media, art, literature newspaper and literature in our newspaper cinema increasingly globalized cinema literature and media-saturated art literat art literature world. art literature karl marx 

Lectures in 

Media / Art / Politics 

Every 3rd Wednesday of the month at 17h in Leiden 

Universiteit Leiden / Lipsius building 

www.hum.leiden.edu/lucas/news-events/lectures-media-arts-politics.html

Dronedeutung

Call for papers: Drone Theory / Dronedeutung

Deadline: 1 December, 2015 (extended deadline) 

The imaginary of modernity hinges on the technological mastery of the environment. Through technical extension, modern humans appear to dominate their surroundings. Yet, a specific segment  of its milieu seemed to elude modernity's reach: air space. Breached by fearless daredevils, wartime pilots and, eventually, opened up to large-scale travel and transport, air space remains hard to navigate and inhospitable to human colonisation. As such, it poses an ever-present affront to modernity's pretensions. From this point of view, drones seem to offer the fulfillment of an outstanding promise: the further expansion of human mobility and freedom, bringing air space into the everyday precisely by unmanning the device of flight and more thoroughly dominating earth's terrain from the skies. Walter Benjamin seemed already aware of the promise inherent in such technology:

'The achievements of the first technology might be said to culminate in human sacrifice; those of the second, in the remote-controlled aircraft which needs no human crew.' (Benjamin (2002) ‘The Work of Art in the Age of Its Technological Reproducibility' (Second Version), Selected Writings Volume 3, p. 107)

Yet, this promise of modernity's drone-assisted conquest of air space is far from uncomplicated, both technically, politically and aesthetically. The notion of the drone or Unmanned Air Vehicle (UAV) becomes more confusing the more we become aware of its far-reaching implementations. Drones are primarily associated with attacks and anonymous victims. At the same time, we hear about drones for picking strawberries, drones for anti-whaling activism, and the emerging field of 'drone journalism'.

This special issue of Krisis aims at a better understanding of this object by placing the different kinds of vehicles in their various social and conceptual contexts. When does a technology become a killer or a saviour or a service vehicle? Is it a question of usage, of naming, or a problematic politics embodied in the technology itself? How is the relation between land, air and space reconfigured? At the same time, Krisis wants to reflect upon the new kind of concepts and aesthetics that arise with UAVs. How have artists and technology enthusiasts used drones in ways that allow for new understanding?

Drone strikes have changed our understandings of war and killing. How do anonymity and technologically mediated distance operate within the moral discourse about warfare? What strategies do victims and activists engage in, as they try to give faces to the faceless victims, for instance by transmitting them to the drone operator's screen? (Inside Out Project.) Do drone operators suffer from new forms of Post Traumatic Stress Disorder? And can we critically evaluate the assumptions behind the word 'unmanned'? Krisis also wishes to better understand the normative challenges associated with the rise of the drones.

UAVs also change our awareness of our movements, our notions of public and private space and our perception of being visible, as this becomes 'resolutionary': What happens when becoming invisible requires becoming smaller than a pixel, as expressed in the work of artist Hito Steyerl? What kind of legal repertoire is needed to cope with drones, as they do not easily correspond to previous and more static forms of CCTV surveillance? Do we need new alarm systems in our homes that are able to detect robots the size of a fly?

Flight and the aesthetics of flying involve complex emulation and control of nature. How have the aesthetics of 'wing control', and animals able to fly in reverse, inspired drone technology? How does this form also inspire artistic interventions, such as 'Drones for Filesharing' that repurposes today's most dangerous defense technology for a form of piracy that painfully disturbs corporate and state actors?

Finally, it is important to take into account the rather massive attention given to drones in recent years. What to make of this reception and public imagination - or even drone fetishism - with regards to UAVs? Might there be something like a drone fatigue coming? How can we engage with drones without lapsing into a politics of spectacle and reductionist accounts of technological determinism?

We invite contributions that combine philosophical reflection and detailed analysis of:
- the disentanglement of, and critical evaluation of, the jumble of words like UAVs (Unmanned Air Vehicles), UASs (Unmanned Aircraft Systems), RPASs (Remotely Piloted Aircraft Systems), Killer Drones and Combat Drones;
- changing notions of war, trauma and victimization;
- the sensory politics and aesthetics involved with the use of UAVs and/or drones;
- the creative re-appropriation of UAV-associated technology;
- the legal-philosophical consequences of, or proposals for, the use of UAVs;
- the ethics of technological systems with respect to UAVs and/or drones and the normative challenges they pose;
- the reception practices of drones within popular media and how to understand these philosophically;
- the practices of UAV associations and research clusters.

We are also looking for book reviews or review essays on these topics.

Krisis also accepts Dutch language contributions.

Word limits, excluding bibliographies, are as follows :
Articles (peer-reviewed): 7000 words;
Essays (non-peer reviewed): 5000 words;
Review essays: 4000 words;
Book reviews: 2000 words.

See here for additional information on submissions. Please send submissions to info@krisis.eu before 1 December, 2015.

Cavell

…. mooi stuk van Cavell dat ik nog niet kende, over pijn. Misschien leuk voor bij een blokje over slachtofferschap…. hier

En wat ik ook las (in een essay van een student): dat Derrida's boek over Nancy een mooie passage heeft over 'touch' 'tact' en de wet.

Glimlachende daders

Frans-Willem kwam vorig jaar met het plan om een onderzoeksproject op te zetten over de-rechtzaak-als-komedie  (n.a.v. het werk van Plautus, en mijn stuk over Arendt's opmerkingen over humor tijdens de Eichmann zaak). Uiteindelijk raakten we toen geïnteresseerd in lachende (of in het Engels 'smirking') daders in de rechtzaal, zoals de RAF leden (die in Stammheim telkens giechelden), maar vooral Breivik. Wat is 't voor lach op zijn gezicht? Hoe beschrijven we dit?

Nu las ik vrijdag in de NRC dat Klaus Theweleit, auteur van het schitterende Mannenfantasieen (waarin hij de dagboeken van leden van de proto-fascistische Vrijkorpsen analyseert op onderliggende fantasieën), een boek exact hierover heeft uitgebracht: Das Lachen der Taeter. (Een interview met Theweleit in de FAZ staat hier).

Ik zou daar heel graag een stuk uit lezen met onze club - misschien als losse sessie, voordat we het over smaad gaan hebben...

Ka-Tsetnik / Nazisploitation / Joy Division

1.

Een van de meest aangrijpende scènes tijdens de Eichmann zaak in 1961 was de breakdown van getuige Yehiel De-Nur, die onder het pseudoniem Ka-Tsetnik de autobiografische kamp-roman The House of Dolls uitbracht in 1955- een boek dat in recente decennia in de marges van de Holocaust canon terecht is gekomen vanwege de 'smakeloze' groteske scènes van geseksualiseerd geweld die erin werden beschreven. Ik heb het boek niet gelezen. Ik weet alleen dat Arendt er in haar Eichmann boek smalend over is, en dat een medewerker van Yad Vashem het eens 'pornografisch' heeft genoemd.

De covers van het boek zijn dan ook veelbelovend.

(Volgens velen was het boek ook de grote inspiratiebron van de vooral in Italië populaire Nazisploitation, zoals "Ilsa, She-Wolff of the SS" (1974), maar ook latere art-house klassiekers (Night Porter (1974) en Pasolini's Salo (1975)).

In Israel leidde House of Dolls tot een explosie van wat "Stalag" fictie werd genoemd - pulp over concentratiekamp-gruwelen (met titels als "I was Colonel Schultz Private Bitch")- dat het toppunt van zijn populariteit beleefde in de jaren vlak voor de Eichmann zaak (in 1961 kwam er een verbod op Stalag-fictie).

Maar die Ka-Tzetnik dus, auteur van Holocaust-kitch, kreeg tijdens zijn getuigenis in Jerusalem in 1961 een epileptische aanval. Na wat onsamenhangende woorden stortte hij in elkaar en begon manisch te trillen en moest uiteindelijk worden weggedragen.

Deze scene die juridisch gezien geen enkele betekenis had (de getuigenis was immers mislukt), had cultureel gezien een enorme impact. De gefilmde beelden van de ineenstorting van De-Nur werden over de hele wereld vertoond, en 'stonden' voor velen voor de Eichmann zaak. Een zaak die door velen gelezen werd 'met' of 'tegen een achtergrond' van Stalag-fictie. 

2.

In 1978 besloten Ian Curtis, Bernard Sumner, Peter Hook, en Stephen Morris hun band 'Warsaw' om te dopen tot 'Joy Division,' een naam die ze ontlenen aan House of Dolls. De band zingt zelden over de Holocaust, maar draagt graag jaren dertig kleding en gebruikt een aparte iconografie voor haar eerste plaat. 

(En noemt ook een nummer naar een roman van J.G. Ballard)

Mijn vraag is: wat zijn dit voor getuigenissen, van (enerzijds) Ka-Tzetnik, en zijn literaire 'pornografisering' van Auschwitz, maar ook zijn collapse op het moment dat hij gevraagd wordt om zijn herinneringen te verwoorden? Hoe zijn deze twee 'performances' aan elkaar gerelateerd?

Wat voor getuigenis is (indirect) die van Curtis - grootgebracht in het eerste decennium waarin de kennis over de Holocaust ineens 'lesstof' werd op scholen, maar ook weer werd gegeven in pulp die onder dezelfde schoolbanken werd doorgegeven? Wat 'betekent' Curtis' rare performance - niet alleen zijn teksten en stemgebruik, maar ook de dans die het midden houdt tussen een marcherende marionet en een epileptische aanval die aan die van Ka-Zetnik doet denken. Wat 'reist' er hier tussen de recht- en schoolbanken, via pulp, tv-journaal en postpunk podium act? Affecten? Trauma's? Depressie? Collaps? 

'Victimhood'

Een ander concept dat we eens onder de loep moeten nemen: 'het slachtoffer.'

Ik lees net dat Laruelle een boek heeft uitgebracht, getiteld A General Theory of Victims 

Een recensie van de Franse versie door Alexander Galloway verscheen in Parrhesia, hier.

Een ander recent vertaald boek legt de link met de figuur van Jezus.

“Cybernetic Personhood in Law, Cinema and Politics”

Leiden Seminar in Law, Literature, Rhetoric,

Fall Semester 2015.

“Cybernetic Personhood in Law, Cinema and Politics”

Convened by: Yasco Horsman, Frans-Willem Korsten, Tessa de Zeeuw

(LUCAS, Leiden University)

This term’s seminar focuses on a new type of actor that is playing a growing role in the political and military conflicts of our contemporary world: namely, machines operated by algorithms – or software – that are programmed to make independent decisions and to act on those decisions. The emergence and increasing prominence of machines that can make semi-autonomous decisions pose problems for international, military and human rights law. It can be difficult to know whom to hold accountable when innocent civilians are killed by drones, in situations where it is unclear whether the decision to strike was made by a person, a machine, or some hybrid of the two. It may even be an open question whether key legal concepts of accountability, liability, and responsibility, and the moral and legal framework to which they belong, can still be used in situations when warfare or security operations is partly automated.  In particular the so-called ‘signature strikes’ performed by drones, in which computerized data analytics are used to reveal and assassinate potentially dangerous individuals, have prompted a series of legal, moral and political debates, which are politically urgent and theoretically complex.

In our seminar we will read contemporary philosophical, political and legal texts about the rise of ‘cybernetic personhood’ in juxtaposition to representations of code and algorithms in mainstream Hollywood cinema in order to understand the fears, fantasies and fascinations that underlie the legal and political debates about the relations between law and technology, and the challenges to representation and understanding that code poses.

The seminar is free and open to all. To obtain the readings please email Yasco Horsman (y.horsman@hum.leidenuniv.nl), Frans-Willem Korsten (F.W.A.Korsten@hum.leidenuniv.nl) or Tessa de Zeeuw (t.l.de.zeeuw@hum.leidenuniv.nl)

Dates:

Tuesday October 27nd, 15 – 17:00

Tuesday November 17^th, 15-17:00

Tuesday December 1st, 15-17:00

Venue: HUIZINGA 27 (Doelensteeg 16), Leiden.

Blog: http://rechtbankdrama.blogspot.co.uk

Session 1 (27/10): Algorithms & Law

READING: Mireille Hildebrandt, Smart Technologies and the End(s) of Law. Novel Entanglements of Law and Technology. Cheltenham: E&E, 2015. (Excerpts); Gunther Teubner, “Electronic Agents and Animals as New Actors in Politics and Law.” In Journal of Law & Society, vol. 33, no. 4 (2006). 497-521. Available here.

FILM: Transcendence (Pfister, 2014)

Session 2 ( 17/11): Drones, Manhunting & Signature Strikes

READING: Susan Schuppli, “Deadly Algorithms.” In Radical Philosophy, no 187 (2014). Available here; Gregoire Chamayou, “The Manhunt Doctrine.” In Radical Philosophy, no. 169 (2011). Available here; Gregoire Chamayou, Drone Theory. London & New York: Penguin, 2015. Excerpts.

FILM: The Good Kill (Niccol, 2014)

Session 3: (1/12) Code, Protocol, Power, Control

READING: Alexander Galloway, "Protocol: How Control Exists after Decentralization."Rethinking Marxism, Vol. 13, no. 3/4 (2001). 81-86. Available here; Gilles Deleuze, “Postscript on Societies of Control.” In October, vol 59 (1992). 3-7. Available here; The Invisible Committee, “Fuck off, Google!” To Our Friends. Cambridge, Ma: MIT Press, 2015. Available here.

FILM: Blackhat (Mann, 2015)