Heropvoedingskampen

Gisteren zag ik op het Leids Filmfestival de film Coldwater, over een jongen met een criminele achtergrond die door zijn moeder naar een 'heropvoedingskamp' voor onhandelbare jongeren gestuurd wordt. Heropvoedingskampen komen er in vele vormen, sommige zijn een alternatief voor de jeugdgevangenis en hebben een 'bootcamp' insteek, sommige zijn meer gericht op 'rehab' en het afkicken van drugs, anderen hebben een meer religieuze grondslag (denk aan de zogeheten 'jesus camps'). Hoewel het echt duidelijk een Amerikaans thema en probleem is (en nog niet heel veel zichtbaarheid heeft in Europa), komen deze alternatieven voor gevangenissen eigenlijk overal ter wereld voor, denk ook in Nederland aan Keith Bakker en zijn tv-programma's (die uiteindelijk beschuldigd werd van seksueel misbruik door zijn voormalige 'clienten'). Wat Coldwater eigenlijk toont is hoe problematisch deze 'rehabilition programmes' kunnen zijn, omdat het in Amerika vaak om geprivatiseerde instituten gaat, gerund worden door gepensioneerde militairen en waar de ouders van de kinderen veel geld in steken (en dus veel winst maken), zonder dat zij weten wat er precies op deze 'bootcamps' gebeurd. Het gevolg is dat ze eigenlijk buiten regulering en controle van de wet opereren, en er dus geen nationale 'watchdog' is die dit soort faciliteiten controleert en bepaalt wat wel en niet mag. Voor sommige jongeren zal dit systeem van 'heropvoeding' misschien werken, maar over het algemeen kan het tot grote problemen (corruptie, machtsmisbruik etc) leiden: de regisseur vertelde gisteren dat dit soort faciliteiten een hoog aantal zelfmoorden kent en dat in veel kampen waar vrouwen zitten ook verkrachting plaatsvindt.