Het is al weer lang geleden, maar even snel (voordat ik het helemaal vergeet) - en naar aanleiding van Zizek's reflecties (o.a. in The Guardian)- even deze punten over Occupy.
Ten eerste: het was geen 'protest' (zoals iedereen kon zien. Er waren geen politieke eisen; er was geen programma). Het was theater. Agitprop. Straattheater.
Ten tweede: Het was Brechtiaans theater. Didactisch Theater. Een Lehrstuck - iets wat niet opgevoerd wordt voor toeschouwers - maar dat tot doel heeft om de deelnemers te doceren terwijl ze iets opvoeren. Wat opgevoerd werd / geïmiteerd werd waren 'politiek-sociale gebaren' (zoals in-een-doos-in-een-park-slapen) die radicaal ge-depathologiseerd / ont-individualiseerd werden. (Dakloosheid is geen 'individuele tragedie': maar de conditie van de 99%)
Ten derde: Centraal in deze opvoering staat een roep om rechtvaardigheid, dat wordt beleefd / gepresenteerd als iets dat NIET te vangen is in de bestaande politieke-juridische termen, instituten, etc.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten