I.t.t. Carl Schmitt die in zijn "Land and Sea" boekje, dat we in de vorige sessie bespraken, stelt dat de UK, de Zee-natie bij uitstek is, richt MacFarlane op de UK als 'land-natie.' Want de tegenstelling die Schmitt signaleert tussen land- en zeenaties bestaat m.i. binnen de UK zelf. D.w.z. er is een grote fascinatie met het 'land' - en zoals MacFarlane stelt: het landschap is hier bespookt door herinneringen aan opdelingen, gebeurtenissen, grenzen. Terwijl 't ook een typisch 'marshland' karakter heeft.
MacFarlane schreef ook al een boek over de 'Wildernis' in Engeland, "The Wild Places."
Ik begreep een 'Sebaldiaans' boek over de overgebleven stukjes ongereptheid in de UK. MacFarlane schrijft - in een zin die misschien aan Serres does denken: "We are as a species, finding it increasingly hard to imagine that we are part of something which is larger than our own capacity… We have in many ways forgotten what the world feels like." (Dit roept natuurlijk ook de logic van het sublime op. MacFarlane loopt ook niet door nits in de voetsporen van romantici als Wordsworth, etc)
