Die tweetbewustheid is nieuw, en is (misschien) symptomatisch voor de verandering van de manier waarop 'collectiviteit' wordt ervaren. Elke massa is zich op een andere manier bewust van haar collectieve karakter. Michelet schreef n.a.v. de Franse revolutie dat de publieke massabijeenkomst het moment is waarop een natie zich bewust wordt van zichzelf als natie - omdat het (hiervoor abstracte) collectief ineens waarneembaar wordt als 'collectief lichaam'. En Krakauer, in zijn studie over het Mass Ornament, benadrukte dat deze ervaringen in de twintigste eeuw, met de opkomst van fascisme en stalinisme, door cinema en fotografie gemedieerd zijn. Het collectieve lichaam is nu vooral een film- of fotografeerbaar lichaam.
De twintigste-eeuwse demonstraties (ban-de-bom, million man march, not in my name, etc) waren nog steeds 'televiseerbaar,' de onderliggende fantasie was dat het collectieve spektakel gezien zou worden d0or een centraal oog, en uitgezonden zou worden naar de natie. De nadruk lag op uniformiteit, het collectief dragen van enorme spandoeken, het gezamenlijk zingen in spreekkoren, etc.
De vrouwenmars van gisteren leek daarmee te breken. Het werd gekenmerkt door heterogeniteit. Er was geen centrale organisatie, het was onduidelijk wat de eisen zijn, en er (esthetisch) werd het gekenmerkt door de enorme quirky variatie van zelfgemaakte borden. Die (vanwege de humor) en de vele kattenverwijzingen ook eindeloos tweetbaar waren - en ook getweet werden - alsof de representatie van de demonstratie via twitter, Facebook en andere netwerken de zelf-waarneming van de groep structureerde: niet als 'collectief lichaam,' maar als wolk, of netwerk.
