http://nieuwsuur.nl/documenten/210513adviesraadvanstate_1.pdf
En Giel Beelen die demonstreert hoe een tot foie gras bestemde gans zich zou moeten voelen:
http://www.youtube.com/watch?v=AAGhCJYFFtM
Over performativity gesproken...
maandag 30 september 2013
Forcefeeding van hongerstakende vreemdelingen en de Giel Beelen/Wakker Dier actie
Hierbij het advies van de Raad over het voeden van hongerstakende vreemdelingen:
donderdag 26 september 2013
As a Woman I have no Country
Random Associatie: de geschiedenis van het force-feeding is ook gerelateerd aan oorlog. 't Vond zijn 'hoogtepunt' tijdens WO1 (en de Pankhursts waren notoire pacifisten).
Verder is het figuur van de hongerstaker natuurlijk verbonden met dat van de terrorist (Suffragettes, RAF, IRA, etc).
Verder is het figuur van de hongerstaker natuurlijk verbonden met dat van de terrorist (Suffragettes, RAF, IRA, etc).
dinsdag 24 september 2013
E. Sylvia Pankhurst & Forcefeeding
Hier een link naar het beroemd geworden stuk van Suffragette E. Sylvia Pankhurst, uit 1913, over de ervaring van het ondergaan van force-feeding nadat ze in hongerstaking was gegaan. 't Verhaal is de geschiedenis ingegaan dat de verontwaardiging over de 'force-feedings' uiteindelijk het omslagpunt is geweest waardoor de publieke opinie pro-suffragette kantelde.
Dit valt me op: dat de strijd om het vrouwenkiesrecht - een strijd van vrouwen om 'herkend' / 'erkend' te worden als juridisch persoon - bevochten wordt door 't opvoeren van 'n hongerstaking. Waarom specifiek dit 'theater'? De andere twee 'grote' - d.w.z. bij mij bekende- hongerstakingen werden ook opgevoerd rond zaken waarin de samenstelling van de 'body politic' op het spel stond, nl de Noord-Ierse situatie, en Guantanamo Bay. Wat is - in die specifieke politiek-juridische context - een hongerstaking? In welk imaginair tribunaal wordt wat a.h.w. aangeklaagd? Wat voor 'theater of justice' wordt door een hongerstaking gecreëerd? Het is als verschijnsel (net als het terrorisme waarmee het onlosmakelijk verbonden is) niet los te zien van de (semi-publieke) ruimte die de media gecreëerd hebben, als alternatieve 'tribunalen' naast de rechtszaal. Of liever: als ruimtes waarin flarden van beelden, afkomstig uit andere institutionele arena's blijven rondspoken en een andere zeggingskracht krijgen.
En ook: waar komt de techniek van het force-feeding vandaan. Uit de gekkenhuizen, lijkt me?
En verder ('t stuk van Pankhurst moet ik nog bekijken): hoe spreekt men 'na' force-feeding? Ervan uitgaande dat het onmogelijk is om van de ervaring van 'binnenuit' te getuigen. Niet alleen omdat het s niet makkelijk spreekt met een slang in de keel, maar ook omdat de hongerstaking juist een dramatisering van stemloosheid is. Het klaagt aan vanuit een 'verwondheid,' terwijl het de transformatie die de daad van aanklagen normaal gesproken bewerkstelligt resoluut weigert. Hoe spreekt de hongerstaker?
Dit valt me op: dat de strijd om het vrouwenkiesrecht - een strijd van vrouwen om 'herkend' / 'erkend' te worden als juridisch persoon - bevochten wordt door 't opvoeren van 'n hongerstaking. Waarom specifiek dit 'theater'? De andere twee 'grote' - d.w.z. bij mij bekende- hongerstakingen werden ook opgevoerd rond zaken waarin de samenstelling van de 'body politic' op het spel stond, nl de Noord-Ierse situatie, en Guantanamo Bay. Wat is - in die specifieke politiek-juridische context - een hongerstaking? In welk imaginair tribunaal wordt wat a.h.w. aangeklaagd? Wat voor 'theater of justice' wordt door een hongerstaking gecreëerd? Het is als verschijnsel (net als het terrorisme waarmee het onlosmakelijk verbonden is) niet los te zien van de (semi-publieke) ruimte die de media gecreëerd hebben, als alternatieve 'tribunalen' naast de rechtszaal. Of liever: als ruimtes waarin flarden van beelden, afkomstig uit andere institutionele arena's blijven rondspoken en een andere zeggingskracht krijgen.
En ook: waar komt de techniek van het force-feeding vandaan. Uit de gekkenhuizen, lijkt me?
En verder ('t stuk van Pankhurst moet ik nog bekijken): hoe spreekt men 'na' force-feeding? Ervan uitgaande dat het onmogelijk is om van de ervaring van 'binnenuit' te getuigen. Niet alleen omdat het s niet makkelijk spreekt met een slang in de keel, maar ook omdat de hongerstaking juist een dramatisering van stemloosheid is. Het klaagt aan vanuit een 'verwondheid,' terwijl het de transformatie die de daad van aanklagen normaal gesproken bewerkstelligt resoluut weigert. Hoe spreekt de hongerstaker?
Anorexia & Force Feeding
Stukje in The Guardian over het debat over 'force feeding' bij Anorexia patienten.
Link
Hiermee staan andere recente right-to-die rechtszaken in verband, zoals bijvoorbeeld deze van Tony Nicklinson.
Patrick Anderson, in TDR (The Drama Review) 49:3 (2005) over the Terry Schiavo-case, rond die right-to-die en pro-live activisten zich verzamelden.
Hij beschrijft hoe het hospes waar ze lag veranderde in een mini-openlucht theater, waarin politiek-cultureel-juridische issues rond 'leven' worden gedramatiseerd.
Link
Hiermee staan andere recente right-to-die rechtszaken in verband, zoals bijvoorbeeld deze van Tony Nicklinson.
Patrick Anderson, in TDR (The Drama Review) 49:3 (2005) over the Terry Schiavo-case, rond die right-to-die en pro-live activisten zich verzamelden.
Hij beschrijft hoe het hospes waar ze lag veranderde in een mini-openlucht theater, waarin politiek-cultureel-juridische issues rond 'leven' worden gedramatiseerd.
Patrick Anderson´s Artikel ´There will be no Bobby Sands in Guantanamo Bay´ kan je hier vinden als PDF.
Het stuk is een verkorte versie van zijn boek So Much Wasted: Hunger, Performance and the Morbidity of Existence (hier een link naar Google Books), waarvan vooral het nawoord 'The Ends of Hunger' interessant is. Anderson onderzoekt 'scènes' van 'self-starvation' zoals ze opgewoerd worden in drie verschillende institutionele ruimtes: de galerie, het ziekenhuis, de gevangenis.
Een ander kort opiniestuk van Anderson over de Terry Schiavo zaak kan je hier vinden (als je je bevindt op het computernetwerk van de universiteit).
Het stuk is een verkorte versie van zijn boek So Much Wasted: Hunger, Performance and the Morbidity of Existence (hier een link naar Google Books), waarvan vooral het nawoord 'The Ends of Hunger' interessant is. Anderson onderzoekt 'scènes' van 'self-starvation' zoals ze opgewoerd worden in drie verschillende institutionele ruimtes: de galerie, het ziekenhuis, de gevangenis.
Een ander kort opiniestuk van Anderson over de Terry Schiavo zaak kan je hier vinden (als je je bevindt op het computernetwerk van de universiteit).
The Hunger (McQueen, 2009)
Op maandag 30 september bespreken we 'het lichaam' tijdens de bijeenkomst van ons Platform Literatuur, Recht, Retorica. We bespreken dan o.a. Steve McQueen's film Hunger uit 2009.
De film wordt (met Turkse Ondertitels!) gestreamd op VIMEO.
Abonneren op:
Posts (Atom)