woensdag 29 november 2017

The Golden Age of the American Legal Film

Misschien ook een leuk idee voor een bundel, of symposium: de gouden eeuw van de Amerikaanse rechtbankfilm. In de jaren vijftig en zestig waren er talloze populaire rechtbankfilms - vaak bewerkingen van TV programma's, zoals Judgment at Nuremberg (1961), gebaseerd op een Playhouse TV programma.
Maar ook: 12 Angry Men (1957), Witness for the Prosecution (1957), Young Philadelphians (1959), To Kill a Mockingbird (1962).

De films lijken enerzijds op de McCarthy HUAC te reageren, anderzijds zijn ze het product van de anti-totalitaire liberale koude oorlog ideologie. De VS is immers het land van 'wetten'...

En ook: de 'media-situatie' van deze films is interessant: enerzijds typisch gemaakt voor TV - of liever voor het geloof in TV als medium voor 'drama' (playhouse): als 'forum' voor ideeën. Aan de andere kant: vaak weer bewerkt voor Cinema. Het lijkt zich dus tussen theater, tv en cinema in te bewegen. En daarmee ook vragen op te roepen over het 'theatrale' aspect van de rechtspraak zelf. 

vrijdag 12 mei 2017

Victimhood

Frans-Willem, Tessa & I would like to invite you to join our informal reading group on Literature & Law. We'd like to meet twice before the summer break, on June 6th (11-13) and June 27th (TBA)

We plan to discuss the notion of 'victimhood'  - a crucial notion in Law & culture - by reading excerpts from a recent book by the enigmatic octogenarian French philosopher Francois Laruelle, entitled 'A General Theory of Victims' (http://eu.wiley.com/WileyCDA/WileyTitle/productCd-0745679609,subjectCd-PL44.html)





We are particularly fascinated by the idea that, according to the blur on the publisher's website, Laruelle sets out to understand the victim as "no longer defined by suffering, but by the capacity to rise up against the world's persecution..." and his program to "... develop a new role for the intellectual in which he does not merely 'represent' the victim, but imitates or 'clones' it..."

On the 6th we will discuss Laruelle's book. On the 27th we will reconvene and discuss the implications of his theory by focusing on specific cultural texts or legal events.

As always, our meetings are non-chaired and open to students, staff, workers and soldiers.



All best,

Yasco, Frans-Willem, Tessa.

dinsdag 7 februari 2017

Trump's emoties

Een interessant, pre-election stuk over Donald Trump van Lauren Berlant staat hier. Het gaat over politieke emoties.

zondag 22 januari 2017

Tweetweekend

Wat het maffe inauguratieweekend ook liet zien, is de manier waarop twitter de openbare ruimte aan het reorganiseren is. Niet alleen gaf Trump een rede die uit een reeks van tweets een tweetbare quotes bestond, en ging de eerste sessie van zijn persvoorlichter met name over de manier waarop de pers over hem tweette - maar ook de deelnemers van de vrouwenmarsen van de volgende dag leken erg 'tweetbewust' rond te lopen.





Die tweetbewustheid is nieuw, en is (misschien) symptomatisch voor de verandering van de manier waarop 'collectiviteit' wordt ervaren.  Elke massa is zich op een andere manier bewust van haar collectieve karakter. Michelet schreef n.a.v. de Franse revolutie dat de publieke massabijeenkomst het moment is waarop een natie zich bewust wordt van zichzelf als natie  - omdat het (hiervoor abstracte) collectief ineens waarneembaar wordt als 'collectief lichaam'. En Krakauer, in zijn studie over het Mass Ornament, benadrukte dat deze ervaringen in de twintigste eeuw, met de opkomst van fascisme en stalinisme, door cinema en fotografie gemedieerd zijn. Het collectieve lichaam is nu vooral een film- of fotografeerbaar lichaam.


De twintigste-eeuwse demonstraties (ban-de-bom, million man march, not in my name, etc) waren nog steeds 'televiseerbaar,' de onderliggende fantasie was dat het collectieve spektakel gezien zou worden d0or een centraal oog, en uitgezonden zou worden naar de natie. De nadruk lag op uniformiteit, het collectief dragen van enorme spandoeken, het gezamenlijk zingen in spreekkoren, etc.




De vrouwenmars van gisteren leek daarmee te breken. Het werd gekenmerkt door heterogeniteit. Er was geen centrale organisatie, het was onduidelijk wat de eisen zijn, en er (esthetisch) werd het gekenmerkt door de enorme quirky variatie van zelfgemaakte borden. Die (vanwege de humor) en de vele kattenverwijzingen ook eindeloos tweetbaar waren - en ook getweet werden - alsof de representatie van de demonstratie via twitter, Facebook en andere netwerken de zelf-waarneming van de groep structureerde: niet als 'collectief lichaam,' maar als wolk, of netwerk. 











woensdag 18 januari 2017

Politieke Trollen deel 1

Naast Trump, Geen Stijl, Twitter-trollen, hashtagactivisme (gamersgate), een leuk stuk van Laurie Penny in the Guardian over het reactionaire trollfest over Ghostbusters: hier!



En hier nog een stuk van Laurie Penny over politieke trollen.

En hier een ouder superstuk over politieke trollen, en nepnieuws en het verspreiden van verhalen over dingen die zogenaamd niet meer zouden 'mogen' van links (zoals vaderdag, kerstmis, etc etc)