Hier een link naar het beroemd geworden stuk van Suffragette E. Sylvia Pankhurst, uit 1913, over de ervaring van het ondergaan van force-feeding nadat ze in hongerstaking was gegaan. 't Verhaal is de geschiedenis ingegaan dat de verontwaardiging over de 'force-feedings' uiteindelijk het omslagpunt is geweest waardoor de publieke opinie pro-suffragette kantelde.
Dit valt me op: dat de strijd om het vrouwenkiesrecht - een strijd van vrouwen om 'herkend' / 'erkend' te worden als juridisch persoon - bevochten wordt door 't opvoeren van 'n hongerstaking. Waarom specifiek dit 'theater'? De andere twee 'grote' - d.w.z. bij mij bekende- hongerstakingen werden ook opgevoerd rond zaken waarin de samenstelling van de 'body politic' op het spel stond, nl de Noord-Ierse situatie, en Guantanamo Bay. Wat is - in die specifieke politiek-juridische context - een hongerstaking? In welk imaginair tribunaal wordt wat a.h.w. aangeklaagd? Wat voor 'theater of justice' wordt door een hongerstaking gecreëerd? Het is als verschijnsel (net als het terrorisme waarmee het onlosmakelijk verbonden is) niet los te zien van de (semi-publieke) ruimte die de media gecreëerd hebben, als alternatieve 'tribunalen' naast de rechtszaal. Of liever: als ruimtes waarin flarden van beelden, afkomstig uit andere institutionele arena's blijven rondspoken en een andere zeggingskracht krijgen.
En ook: waar komt de techniek van het force-feeding vandaan. Uit de gekkenhuizen, lijkt me?
En verder ('t stuk van Pankhurst moet ik nog bekijken): hoe spreekt men 'na' force-feeding? Ervan uitgaande dat het onmogelijk is om van de ervaring van 'binnenuit' te getuigen. Niet alleen omdat het s niet makkelijk spreekt met een slang in de keel, maar ook omdat de hongerstaking juist een dramatisering van stemloosheid is. Het klaagt aan vanuit een 'verwondheid,' terwijl het de transformatie die de daad van aanklagen normaal gesproken bewerkstelligt resoluut weigert. Hoe spreekt de hongerstaker?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten