Terug naar de voordracht van Lanoye.
Deze was mooi, goed en indrukwekkend. Het liet horen hoe lichamelijk zijn taal is, en hoe mooi de vermenging van vloeken (kut, schijt, etc) en de vijfvoetige jambe is. Hierdoor lijkt de taal van Hamlet een conflict uit te vechten ("Hamlet vs Hamlet"), maar het is niet alleen een strijd tussen twee impulsen (zoals Freud had gesteld over Hamlet in 'Psychopathic Characters on Stage' - het is een strijd tussen twee lichamen: een vloekend lichaam ('kut,' 'schijt,' etc) een lichaam meegenomen op het ritme van vers, een Vlaams lichaam, een Elizabethaans lichaam.
Taal is niet alleen afkomstig van de (symbolische) ander: het is ook de taal van allerlei (imaginaire) anderen. Door te spreken worden we bezeten door andere lichamen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten